- Γράφει η Λένα Παπαντώνη
Παρακολουθώ συγκλονισμένη, από την πρώτη στιγμή, τον τιτάνιο αγώνα της Κυρίας -συνειδητά κεφαλαίο το Κ- Καρυστιανού για απόδοση δικαιοσύνης, για δικαίωση της μνήμης της κόρης της και των λοιπών θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών. Και με αφορμή αυτό το γεγονός στοχάζομαι για το τι τελικά είναι ρεαλιστικό ή ουτοπικό τι είναι μαχητό ή μάταιο σε ότι αφορά τους προσωπικούς αγώνες του καθενός ειδικά αυτούς που δίνονται εναντίον δυσθεώρητου μεγέθους αντιπάλων.
Ειλικρινά αδυνατώ να συλλάβω το ψυχικό σθένος αυτής της Μάνας που μέσα στον ασύλληπτο πόνο της βρίσκει το κουράγιο να αντιπαρατεθεί με ένα σύστημα Λεβιάθαν που μέρα τη μέρα ξεδιπλώνει τις ατελείωτες, τρομακτικές διαστάσεις του. Μιλάμε για μια μάχη σχεδόν Βιβλική, ίσως όχι στη διάστασή της αλλά σίγουρα στην αντιστοιχία της. Είναι ο Δαυίδ απέναντι στον Γολιάθ με την μεγάλη διαφορά ότι πλέον ο δεύτερος δεν είναι αφελής και απροετοίμαστος αλλά έχει φροντίσει να καλύψει τα νώτα του από κάθε πιθανή και απίθανη πλευρά.
Εκτός του θαυμασμού που μου γεννούν το σθένος, το θάρρος και η γενναιότητά της τα όσα λαμβάνουν χώρα στην «εξεταστική» επιτροπή, οι καθημερινές αποκαλύψεις γεγονότων και το ξεγύμνωμα χαρακτήρων, έρχονται να γιγαντώσουν μέσα μου το αίσθημα ανησυχίας που με έχει κυριεύσει εδώ και χρόνια, αίσθημα που προκύπτει από τον ζόφο και τη σαπίλα που βλέπω να κυριαρχεί στη δημόσια ζωή. Οι λέξεις «διαφθορά» και «διαπλοκή» αναμασώνται χρόνια τώρα και δεν παύουν σε κάθε αφορμή να αποκαλύπτουν εντυπωσιακά το μέγεθος και την έκτασή τους. Αναρωτιέμαι ειλικρινά, τι μπορεί να προσδοκά ένας απλός πολίτης όταν έρχεται αντιμέτωπος με έναν ανηλεή μηχανισμό τα πλοκάμια του οποίου είναι τόσα πολλά και τόσο απλωμένα σε ένα δαιδαλώδες δίκτυο στημένο έξυπνα για την αυτοπροστασία και την αυτοσυντήρησή του, ένα σύστημα που σκαρώνει νόμους περί –μη- ευθύνης υπουργών και ψηφίζει εν κρυπτώ και παραβύστω άλλους για αμνήστευση «ανευθυνοϋπεύθυνων» αξιωματούχων-και όχι μόνο- που διαχειρίζονται σοβαρές υποθέσεις που άπτονται της δημόσιας ζωής.
Παρακολουθώντας μια ακόμη επιτροπή της οποίας το μέλημα εξαρχής φαίνεται να είναι οι επιλεκτικές, στάχτη στα μάτια, τιμωρίες είναι άραγε άτοπο να υποθέσει κανείς ότι το τελευταίο που έχει σημασία είναι ο πολίτης, τα δίκιο του, η ζωή του η ίδια; Τι άλλο να σκεφτείς όταν βλέπεις μια παρωδία ελέγχου να εκτυλίσσεται δίχως ίχνος ντροπής, ενσυναίσθησης και στοιχειώδους σεβασμού έναντι των θυμάτων και των συγγενών τους-συμπέρασμα που συνάγεται από τις ερωτήσεις που τίθενται οι οποίες συχνά ξεπερνούν και αυτά τα όρια της προσβολής; Όταν παρακολουθείς μια χυδαία προσπάθεια συγκάλυψης και μετάθεσης ευθυνών σε εξιλαστήρια θύματα τα οποία εύκολα κατασκευάζονται εν μία νυκτί χάρη στην άριστη και αγαστή συνεργασία όλων των πυλώνων εξουσίας;
Το φωνάζουμε εδώ και ένα χρόνο πως συνιστά παγκόσμια πρωτοτυπία το να φταίει ο τελευταίος στη σειρά υπάλληλος αλλά κανείς από τους πολιτικούς προϊσταμένους του, συνιστά παγκόσμια πρωτοτυπία να φταίει αυτός που βρέθηκε σε θέση ευθύνης δίχως τα απαραίτητα προσόντα-ή ίσως δίχως κανένα προσόν-αλλά να μην φταίνε αυτοί που τον τοποθέτησαν εκεί στο πλαίσιο των διαχρονικών «αλληλο-εξυπηρετήσεων». Αυτό που κάνει ακόμη πιο ζοφερή την εικόνα και ακόμη πιο συγκλονιστικό τον αγώνα της Κυρίας Καρυστιανού είναι τα όσα έρχονται στο φως για τη στάση της δικαιοσύνης.
Αδυνατώ να αποδεχτώ ότι η απάντηση δύο κορυφαίων δικαστικών όταν τους προσκόμισε στοιχεία προσωπικής έρευνας ήταν «Άστο να πάει, μην ασχολείσαι, η ζωή συνεχίζεται». Και εν συνεχεία η ίδια βαθμίδα δικαιοσύνης έσπευσε να στηλιτεύσει το καταδικαστικό για τη χώρα μας ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ένα ψήφισμα που κατέδειξε ότι η χώρα του «Μένουμε Ευρώπη» υιοθετεί συχνά πρακτικές απολυταρχικών καθεστώτων σε ότι αφορά την ελευθερία του τύπου και της έκφρασης και την απονομή δικαιοσύνης. Πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει κανείς μετά στην ανεξαρτησία της δικαιοσύνης; Και αν η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι «καμία» τότε ποιο μπορεί να είναι το αύριο μιας κοινωνίας δίχως εμπιστοσύνη στον θεσμό που αποτελεί το βασικότερο ίσως στοιχείο για τη συνοχή της;
Το μόνο ίσως θετικό στοιχείο της ιστορίας είναι ότι αυτή τη φορά ο κόσμος φαίνεται να μην στέκει αμέτοχος στα όσα εκτυλίσσονται αλλά να παρακολουθεί με ενδιαφέρον και να συμμετέχει με κάθε δυνατό τρόπο απαιτώντας για μια τουλάχιστον φορά το «μαχαίρι να φτάσει στο κόκαλο» δίχως συγκαλύψεις, παραγραφές και ξέπλυμα ενόχων. Μακάρι αυτό να αποτελέσει μπούσουλα για κάθε ανάλογη περίπτωση, ακόμη και αυτές που δεν έχουν το έντονο συναισθηματικό βάρος της συγκεκριμένης αλλά δεν υπολείπονται διόλου σε σημασία σε ότι αφορά τη ζωή μας.
